Από το βιβλίο του Ι.Κακριδή "οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση"

58. Φόντες ήμουν εφτά χρονώ παιδούλα, έσκαβα μια μέρα με τον μπάρμ-Αναγνώστη τον εκκλησιάρη στην Παλιόχωρα για μια θαματουργή εικόνα. Όποθ να, ξεθάβουμε κάτι κάρακλα και ραχοπόδαρα, τόσα!
- Ου, μπαρμπ- Αναγνώστη, είπα, τι άνθρωπι είναι τούτοι;
- Αμ οι παλιοί Έλληνες, κόρη μου είταν δρακοθεμελιακοί. Θηλικιά ώρα δεν ήξεραν ποτέ. Έρριναν οι γυναίκες το βυζί στην πλάτη για να βυζάξουν το παιδί κι ομπρός ζύμωναν. Κι οι-γι-άντρες, γιε μου, έδεναν τα μουστάκια πίσω στο κεφάλι, όταν έτρωγαν. Τέτοια θεριά ακετέλυτα ήταν!
- Καλά , και δεν πέθαιναν;
- Πώς δεν πέθαιναν! Το νου τους τον είχαν στον αγέρα, και από το πολύ τ' ασικλίκι δεν τήραγαν τη γης. Εκεί που πάναιγαν σ' ένα γλέντι με το κεφάλι απάνω όλοι αντάμα, δεν τήραξαν ένα χάσμα μπροστά τους και διάβηκαν ολοσούσουμοι στον Κάτω Κόσμο.
Για δαύτο τη λεν Παλιόχωρα! Και λέοντας αυτά ο μπαρμπ-Αναγνώστης ο κλησιάρης βάρεσε κι η αξίνα απάνω στο κόνισμα της Παναγίας, μεγάλη η χάρη της!

ΗΠΕΙΡΟΣ, ΛΕΥΤΕΡΟΧΩΡΙ ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑΣ, 20. αι.